Dierenverhalen

OP DEZE PAGINA VINDT U DIEREN VERHALEN DIE ONS WERDEN TOEGESTUURD

Wil je ook je verhaal op deze pagina zien verschijnen stuur dan een mailtje via ons contactformulier “regio Kortrijk”


Ooit had ik een hondje gered van mishandeling en verwaarlozing. Helaas heeft het hondje niet lang geleefd en was mijn verdriet zodanig groot door het verlies van haar dat ik een afscheidsbrief heb geschreven voor haar. Het was een nachtvlinder hondje genaamd Twicky.

Mijn allerliefste Twicky,

Jouw leven was van korte duur. De periode die je samen met mij doorbracht zal ik nooit vergeten. Je was voor mij zo lief en aanhankelijk. Jij was diegene die me altijd begreep en er altijd was voor mij in goede en minder goede dagen. Ik had je toch zo graag nog langer bij mij gehouden want ik mis je enorm. Ik ben heus niet de enige die jou mist want Misty en Mirza voelen jouw gemis ook aan. De eerste weken na jouw heengaan liepen ze er net als ik ook hopeloos verlopen bij. Nooit zullen we je nog kunnen knuffelen of met je spelen.
Er bestaat geen enkele andere hond die jou ooit zal kunnen vervangen want jij was voor ons uniek. Twicky, ik mis je en ik wou dat er een manier bestond om jou terug bij mij te hebben. Met jouw heengaan heb je een groot deel van mijn hart meegenomen. Ik hoop dat je nu ook gelukkig bent en dat je af en toe eens aan ons denkt zoals wij heel veel aan jou denken. Ik hoop dat we elkander ooit mogen weerzien in het hiernamaals en dat we dan alle verloren tijd kunnen inhalen. Ik weet dat ik jou nooit zal vergeten want jij was het dierbaarst dat ik had. Twicky, ik hou nog steeds zielsveel van jou en alles voelt zo anders aan nu jij er niet meer bent.
Jouw bazinneke.

Terug naar boven

 


Ikke zwarte poezin met de naam stoffie ben the babe ik ben hier in een echt paleis terechtgekomen ik krijg hier echt alles , soms trek ik zelfs mijn neusje op en dan krijg ik wel iets anders te eten . Op een dag ging ik op vogeljacht en kwam ik een zwarte kater tegen hij noemde zichzelf the phylyman ik was op slag verliefd op die machokat zo mooi zwart dat hij was en heb hem mee naar huis genomen hij vond het hier zo goed dat besloot toch bij mij te blijven hij kreeg ook nog een rode muis van baasjes en daarmee overdrijft hij toch wel hij palmt iedereen in met zijn geflos zijn vroeger baasje kwam hem halen de wereld storte in voor mij en de phylyman jankte de hele nacht tot zijn baasje hem terugbracht en zei je mag hem hebben onze liefde bloeide verder open en nu leven we nog lang en gelukkig maar kleintjes maken lukt niet meer want we moesten alletwee naar de dierenarts; greetings from the babe and the phylyman .naast de koffiemolen da is the phyly en daaronder in mijn baasjes zetel dat ben ik stoffie alias babe.

Terug naar boven


Met heel veel pijn in mijn hart meld ik jullie vandaag het heengaan van mijn hond Kira. Onderhalf jaar geleden heb ik haar uit het asiel van Genk gehaald. Mega CamVandaag is ze overleden aan het vergif dat mijn buurman haar toegediend heeft! In wat voor een land leven wij? Ik ben gewoon kapot vandaag. Dood omdat ze blafte kun je dat nu begrijpen? Mijn oudere hond van 14 is gelukkig gespaard gebleven. k’zal maar stoppen nu, zie toch niks meer door mij tranen heen. Wou het gewoon even kwijt.

Nicole.

Terug naar boven


Deze zomer overleed mijn kater Zorro, na nog maar 2 jaar bij ons te zijn. Hij werd op straat aangereden door een onvoorzichtige bestuurder. Het verdriet was groot, en we wilden niet direct een nieuw huisdier, omdat we Zorro nog niet wilden vergeten. Natuurlijk vergeet je uw overleden huisdier niet zomaar, maar we wilden hem niet meteen ‘vervangen’. Het lot heeft er echter anders over beslist. Nog geen drie dagen na het trieste voorval, vond mijn broer een klein verlaten katje in een papiercontainer op het vuilnisbelt. Schandalig, maar wij vermoeden dat een onverlaat daar een nest had achtergelaten. Op het papier bovenaan in de container, zat slechts ?n klein wit katje te schreien. Vermoedelijk waren haar broertjes of zusjes reeds overleden… Mijn broer heeft niet geaarzeld en bracht het beestje mee naar huis. Wij zijn ’s avondslaat nog naar onze dierenarts gereden om melkpoeder waarmee we het diertje konden eten geven. Haar oogjes zaten dicht en het huilde constant. Het katinnetje, dat we Lucy hebben genoemd, miste duidelijk de warmte en zorg van een moederpoes. Volgens de dierenarts was ze maar 2 tot 3 weken oud. Wij hebben echter ons hart opengezet voor Lucy en haar zelfs met een papflesje gevoederd. Het waren een aantal kritieke dagen, maar Lucy heeft het overleefd! Na een goeie week kon ze zelfs al uit een bordje haar melk drinken, en een paar weken later mocht ze reeds vaste voeding eten! Ze is nu al een half jaar, en we hebben haar laten steriliseren. Ze is heel gelukkig bij ons, en wij zijn heel blij dat we haar een leven kunnen geven hebben!

Ik versta niet dat mensen dieren willen, maar hun hart er niet volledig kunnen voor openzetten. Het is vreselijk hoeveel mensen onverdraagzaam staan tegen dieren, en er geen probleem mee hebben om de beestjes zomaar te laten verhongeren of om ze zelfs zonder problemen te doden. Ik steun jullie initiatief dan ook ten volle, zodat er in de toekomst hopelijk beter wordt omgegaan met dieren van alle soorten!

Groetjes, Sylvie Holvoet

Terug naar boven


hallo ik wil hier even het verhaal komen vertellen over onze yorkshire pikatchu.

6 jaar geleden kregen we het in ons om eens langs het dierenasiel te rijden en uit te gaan kijken naar een klein hondje, we wouden geen grote omdat we op een appartement woonde met 1 kind in huis en we hadden die ruimte niet, het dierenasiel in tienen enkel grote honden te vinden, dus wij speciaal naar st truiden, niet met een gedacht van we willen dit ras of dat nee gewoon we willen een kleine ras maakt niet uit welke ouderdom als hij maar met kinderen overweg kan.

Dus in Sint-Truiden aangekomen, wij kijken naar de honden eerst allemaal grote honden die veel lawaai maakte en dan kwamen we aan een kooi met malthezers en 2 yorkshires, ik  was onmiddellijk verkocht want een yorkshire hier droomde ik al mijn hele leven van, dus ik naar de verantwoordelijke van het asiel, inlichtingen vragen van de yorkshire, deze vertelde me dat de diertjes met 30 op een appartement zaten en in beslag genomen waren omdat ze verwaarloosd waren en in hun eigen vuil zaten, dus we mochten er geen van meenemen, maar ik gaf niet op. Hoe meer deze meneer vertelde hoe meer medelijden ik kreeg met hem en dan vertelde hij me als je nog enkele dagen wacht dan weten we iets van de uitspraak van het gerecht en dan bel ik jou maar je zal nog even geduld moeten hebben. de hond werd al eens uit de kooi gehaald en was meteen dikke maatjes met ons dochtertje, dus wij ons telefoonnummer doorgegeven en met een klein hartje terug naar huis,

We moesten constant denken aan dit klein lief wezentje.

S’maandags kregen we telefoon de man van het asiel ja zei hij we hebben goed nieuws voor u als je nog steeds geïnteresseerd bent mag je vanavond om 16 uur die yorkshire komen halen, ik zei onmiddellijk ja hoor dus wij naar Sint-Truiden 15.30 stonden we er al de papieren werden in orde gebracht we kregen zijn naam te horen PIKATCHU (is trouwens zo gebleven) maar we moesten nog even wachten op de dierenarts van het asiel want hij moest nog zijn inentingen hebben, de dierenarts verklaarde hem gezond en wel, gaf hem zijn spuiten en een chip schatte hem van het jaar ‘ 98 en we mochten hem meenemen naar huis, thuisgekomen was hij eerst wat onwennig en zocht hij een beetje naar zijn vriendjes maar al gauw had hij de weg gevonden naar het bed van onze dochter, daar ging hij netjes naast haar bed liggen, stond gelijk mee op met haar, ze zijn gewoon onafscheidelijk, pikatchu is nu inmiddels 6 jaar bij ons, heeft al veel veranderingen meegemaakt, we zijn verhuisd naar een huis, er is een kindje bijgekomen en een speelkameraadje voor hem en hij vindt dit allemaal ok, we hebben nog nooit problemen gehad met hem ons kindje accepteerde hij van de eerste minuut, zijn speelkameraadje maakte hij geen problemen mee, buiten enkele keren ziek te zijn is hij gewoon een schatje die we nooit meer kwijt willen.

Veel mensen zouden dieren uit een asiel een 2de kans moeten geven net als wij en andere doen, ook deze diertjes hebben recht op een 2de en beter leven net zoals pikatchu heeft gekregen. Ikzelf ga nu niet meer naar een dierenasiel omdat ik het niet over mijn hart kan krijgen om die diertjes daar achter te laten als die me eens te lief in mijn ogen kijken ben ik verkocht, ik ben gewoon een dierenvriend in hart en nieren en kan geen hond zien treuren.

Wij hebben thuis pikatchu (yorkshire)
quiny (kruising mechelse en duitse herder)
pruts (prairiehondje)

kiara (prairiehondje)
flipke (valkparkiet)

dus we hebben eigenlijk wel genoeg aan diertjes nu, althans als het van mijn man afhangt als het van mij afhangt mogen er gerust nog enkele bijkomen maar ja je moet de ruimte ervoor hebben ook hé

Terug naar boven


Liefste Buffy, Rust zacht in Vrede

Op een mooie zomerdag, nu ondertussen een 2-tal jaar geleden vonden wij jou op de straat. Je liep er zowat verloren en dreigde onder de auto’s terecht te komen. Wij hebben toen onze uiterste best gedaan om jou eigenaar(s) terug te vinden, maar die kwamen niet opdagen. Ondertussen had je ons hart gestolen en konden wij je niet meer missen, want je was terecht een lief en schattig hondje. Een onderzoek bij de dierenarts wees uit dat je doof was, maar dat kon voor ons geen probleem zijn. Met de nodige inspanning en wat gebarentaal konden wij met jou goed in contact komen. Je begreep al hou wanneer je naar buiten moest om een plasje te maken en zoveel andere dingen. Je was een slimme hond geworden en wij waren blij dat je in ons gezinnetje waar nog 2 van je soortgenoten waren, je te mogen behouden. 2 jaar heb je ons al jou liefde gegeven, maar toen sloeg het noodlot toe. Je verloor wat bloed aan de mond en we gingen langs bij de dierenarts om dit te laten controleren. Een bloedproef was blijkbaar nodig om te kunnen achterhalen wat er met jou aan de hand was. Het nieuws dat we daarop kregen van de dierenarts sloeg in als een bom, je was ernstig ziek, want je leverwaarden die normaal minder dan 20 moesten zijn stonden bij jou op + 459. Dit had tot gevolg dat je een SHUNT had, das een ammoniakvergiftiging. Niets kon jou helpen, geen medicatie en zelf een eventuele operatie had maar weinig kans op slagen. Doordat de dierenarts heel openhartig ons vertelde dat je een verschrikkelijke pijn moest hebben, konden we niet ander dan met veel pijn in ons hart om je een verlossend spuitje te geven. Je zou dan van je pijn verlost zijn. Liefste Buffy, we hebben je altijd met veel zorg onze liefde gegeven, maar het schuldgevoel dat we jou leven hebben moeten beeindigen zal ons altijd bijblijven. Hopelijk ben je nu in de hondenhemel tussen je soortgenoten en is de pijn die je hier op aarde had, nu verdwenen. “Niets kan de leegte van een afwezigheid vullen, maar dankbaarheid verandert de pijn der herinnering in stille vreugde”

Vanwege jou baasjes Johan & Marina (Dierenrecht vzw)

Terug naar boven


Luna mijn schatje
Drie jaar geleden kreeg ik Luna , een Westieke van mijn man. Zij werd mijn kleine meisje.
Nog andere honden kwamen haar gezelschap houden, maar Luna was en bleef mijn kleine meisje. Toen ze 3 maand was ging ik met haar naar de honden school om naar wat gehoorzaamheid bij te brengen. De lesgevers zeiden ‘dat zal niet gemakkelijk zijn, want het zijn heel koppige hondjes’, maar niks van aan, ze werd zelfs zo goed dat ze na 9 maand haar brevet gehoorzaamheid al behaalde. Iedereen kende Luna, ze was heel speciaal. Van niks of niemand bang, zelfs niet van grote honden. Op 5 mei ging mijn man met de honden wandelen. In het bos mogen ze van ons los lopen, ze luisteren toch goed als we ze roepen. Luna moet op een bepaald ogenblik iets gezien hebben aan de overkant van de straat, want ze is ineens het bos uitgelopen recht onder een auto. Ze heeft nog een uurtje in mijn armen gelegen en dan is ze gestorven. De auto is zelfs niet gestopt. ik ben er kapot van en mis mijn kleine meisje verschrikkelijk. Ze zou de dag erna 3 jaar geworden zijn.
Viv

Terug naar boven


Triest einde

Vorig jaar in september was het, dat ons hondje Ulsie, ziek werd. Ze was al een tijdje minder in conditie, maar wat wil je met een 12 jaar oude hond? Ze kreeg last van de longen, en een bezoek aan de dierenkliniek bij ons in de buurt was nodig.

ze kreeg medicatie en was aan de betere hand. Ze had steeds de gewoonte om een uitstapje te maken naar de andere hoek van de straat, de mensen daar voederen de zwergkatten… en dus ook ons hondje. Die bewuste 6 september, was ze weer verdwenen geen nood dachten we, die staat hier binnen een uur terug. Een uur werd 2 uur, 2 uur werden 3 uur…en geen hondje te bespeuren. Met verschillende buren zijn we beginnen zoeken, zelf kamde ik met een paar vrienden van mijn zus de stukken bouwgrond achter ons huis uit, maar geen hondje te zien. Het blauw kruis, alle plaatselijke dierenartsen en dierenwinkels werden verwittigd. We dachten dat ze meegenomen was. 2 weken later melde een der buurtbewoners ons dat ze ulsie had gezien. Opnieuw hervatten we onze zoektocht, maar het bleef stil.. De andere gezinsleden lieten het los het bleef me dwars zitten. Ik bleef zoeken en uitkijken naar ons hondje. 7 maart dit jaar, kwam er een bruusk en schokkend einde aan mijn zoektocht. Op een bouwwerf, 20 meter van ons huis, vonden werkmannen verstopt onder een plaat, de restanten van wat ons hondje was geweest. Veel was er niet meer over, maar voldoende om mij te laten weten, dat we ulsie nooit meer terug zouden zien… Wekenlang heb ik het hier erg moeilijk mee gehad, heb ik me afgevraagd wat er is gebeurd. We zullen het nooit weten. Ik ben tijdens onze zoektocht, meermaals vlak langs die plaat gelopen, maar wie denkt er nu aan die mogelijkheid?. Ons ander hondje, turbo, heeft eigenlijk nooit getreurd of gezocht naar ulsie. Wellicht wist hij dat ze er niet meer was…

vaarwel ulsie, eigenwijze en lieve meid, we zullen je hard missen!

Stef

Terug naar boven


Rust zacht lieve Prutske

Wij hebben je ooit geadopteerd uit een dierenasiel en je werd geschat dat je ongeveer in het jaar 2000 zou geboren zijn. Maar een bezoek aan onze dierenarts leerde ons al vlug dat je een ziek hondje was. tweemaal moest je worden geopereerd voor stenen in de blaas en moest je hiervoor speciale voeding eten. Daarna werd vastgesteld dat je een zwak hartje had en ook epilepsie. Door al deze problemen moest je maar liefst 7 verschillende pilletjes dagelijks innemen. Toch was je onze lieveling en je gaf ons zoveel liefde terug.

Nooit heb je een kik gegeven dat je pijn had en je hield je ook heel kranig, al was je dan ook zo ziek. Op 02/10/2009 begon je opeens minder te eten en een bezoek ter controle aan de dierenarts was nodig. Daar stelde de dierenarts vast dat je voorste tanden lost stonden en je hierdoor pijn had en dit het gevolg was dat je minder at. We stonden op dat gegeven moment voor een grote keuze die wij moesten maken, daar je voor het behandelen van je tanden, je in slaap moest gedaan worden, maar de dierenarts zei het toen zelf al dat het een risico was. Maar we stonden ervoor en moesten er voor gaan. Wat waren we blij toen de dierenarts ons opbelde en vertelde dat je de verdoving goed had doorstaan. Maar euforie sloeg na een paar dagen om in iets wat niemand had verwacht. Je tanden blonken gelijk een spiegel, maar de eetlust was er nog steeds niet. Met de nodige medicatie heeft de dierenarts nog geprobeerd om je erdoor te krijgen, maar je hartje wou niet meer mee. Wij zagen van dag tot dag de levenslust uit je verdwijnen en met heel veel pijn in ons hart hebben we in samenspraak met onze dierenarts moeten beslissen om je uit je lijden te verlossen op 10/10/2009. Je twee kameraden zullen net zoals ons je heel erg missen, maar we hebben noch kosten en tijd gespaard om je alle kansen te geven. Helaas het  heeft niet mogen zijn en we kunnen nu enkel maar hopen dat er een hondenhemel bestaat, waar je verder gelukkig kunt zijn.

Vele kusjes vanwege je baasjes Johan & Marina (Dierenrecht vzw)

Terug naar boven


Voor mijn Senna:

Als puppy nog zo klein maakte je meteen kennis met een wereld van mishandeling,vernedering en pijn. Zodra ik van die arme puppy hoorde haalde ik je daar weg… Je was zwaar getraumatiseerd, vuil en angstig maar je was vooral zo schattig. Weinigen gaven je nog kansen, weinigen gaven me hoop ze zeiden: “die hond is beter af dood”. Maar ik gaf je niet op, ik geloofde in mijn kleine Senna Als ik keek in jouw puppyogen las ik je simpele dromen dromen van een warme thuis met een lief baasje……en het was ons gelukt, wat had je gedacht??. Met h?l veel liefde, geduld en aandacht. Je ware ik kwam tevoorschijn en amai, wat een gelukzak mocht ik zijn!

Je was zo mooi, lief, slim en zo grappig. je was zelfs een hondje dat lachte als ik thuiskwam… Je gaf me zoveel dankbaarheid en liefde terug. Je was ?n van de mooiste wezens die mij zijn overkomen, je was een hondje uit de duizend een hondje waar velen van dromen. Negen jaar ben je een prachtmeid geweest en samen alle lief en leed doorstaan. Maar het heeft niet mogen blijven zijn het ging de laatste week zo snel. Je werd overspoeld door ontzettend veel pijn. Een zware beslissing om jouw het leven te moeten ontnemen…maar je oogjes smeekten. En lieve, lieve Senna waar je nu ook mag zijn geef je liefde zeker verder en ooit…ooit weet ik diep vanbinnen, dat we weer samen zullen zijn. In mijn hart leef je voor altijd voort en ik vertel iedereen, iedereen die het hoort
hoe speciaal mijn hondje was…Mijn lieve Senna.       °18.09.2000 – +26.11.2009

Van je mama Kathleen.                                     

Terug naar boven


Lieve Kiton    ° 23/08/1999 – + 04/04/2010

 Lieve, lieve Kiki (jouw bijnaampje) nooit had ik durven denken dat ik je zo snel zou moeten afgeven nadat we pas 4 maanden geleden jouw vriendinnetje Senna naar de honden hemel hebben moeten laten gaan!

Je miste haar héél erg ondanks je nieuwe vriendjes hier in huis en het lijkt of jouw verdriet om haar je alleen maar ziek heeft gemaakt.

Zes weken hebben we met je gedokterd en overal verschillende opinies gevraagd en nog steeds weten we niet wat je had ondanks die enorm zware en erg pijnlijke huidontstekingen over je hele lijfje. Was het je lever die dit veroorzaakte? Wie zal het nu nog vertellen?

Ik weet enkel dat je verschrikkelijke pijnen hebt doorstaan en jij je enorm ziek voelde, dit verdiende je helemaal niet lieve Kiton. Radeloos was ik omdat ik je zo zag lijden en niemand ondanks de zorgen en overvloedige medicatie van je pijnen kon verlossen en toch vertelden ze dat het goed kwam. Maar ik wist beter, ik kende mijne Kiton na bijna 11 jaar beter dan wie ook. Ik zag je aftakelen en durfde die ene zware beslissing maar niet nemen omdat iedereen me met een verschrikkelijk schuldgevoel opzadelde door die valse hoop!!!

Uiteindelijk op paasdag heeft de dierenarts dan toch moeten instemmen met hetgeen ik al weken eerder vermoedde, je ging door een hel en werd zieker en zieker. Ook inwendig was alles nu ziek aan het worden, niets meer aan te doen. En eindelijk kon ik je nu wel helpen lieve schat, een vreselijke beslissing maar ik was zo opgelucht dat je geen pijn meer had en na al die weken afzien nu rust had en opgewacht werd aan de regenboog brug door je beste vriendinnetje Senna!!! Ik ben je dan ook zo dankbaar dat je bijna 11 jaar zo een fantastisch hondje bent geweest en zelfs meezong met muziek. Je was zo een schat voor ons Dagmar. Samen met jouw is er nu een stukje van mijn verleden meegegaan maar dank je Kiton dat ik door jouw heengaan besef dat mijn hart weer vrij is en openstaat voor nieuwe mooie belevenissen. Ik hou zo ontzettend van mijn Senna en Kiton. lieve schatten van me ik mis jullie toch zo erg. Konden we nog maar eens voor één keer onze speelse wandelingen en knuffelpartijen overdoen. Rust zacht mijn hartendiefjes en tot ooit!

Je mama Kathleen  

Terug naar boven